That girl is a queen of the neighbourhood – czyli rzecz o Kathleen Hanna

Punkowa rzeczywistość końca zeszłego wieku jest czymś więcej niż ruch w muzyce. To cała kultura, której przewodniczą indywidualizm, anarchia, alternatywny wygląd i świadomość swoich praw. Charakter punkowej muzyki na dobre wpisał się w kontrkulturę. Co jest w nim niezwykle inspirujące to sposób, w który wykorzystanie cech charakterystycznych dla tego ruchu poszerza świadomość i pomaga w walce o przywileje. Jak o swoje prawa będzie walczyła Punkówa?

Bardzo ciekawym i ważnym przykładem ruchu punkowego w Stanach jest Kathleen Hanna – artystka, która poprzez muzykę angażowała się politycznie i emancypacyjnie. Jako studentka na Evergreen State College nie bała się szokować i poruszać tematy społeczne. Feministyczny wydźwięk jej prac sprawiał, ze często była cenzurowana. Do przedsięwzięcia działań zmierzających do zwrócenia uwagi na nadużycia mężczyzn względem kobiet skłoniły ją doświadczenia znajomych, które doznały krzywd, na przykład zostały zgwałcone bądź napastowane. Ten dyskurs, z racji ucichnięcia tematów emancypacyjnych w dwóch ostatnich dziesięcioleciach dwudziestego wieku bagatelizował doświadczenia kobiet w tej materii.

Feministyczny punk, bo tak nazywano twórczość zespołu Bikini Kill to szeroko komentowany w latach aktywności zespołu element. Nie mniejsze znaczenie miał jednak wygląd składu zespołu, tworzonego również przez Kathi Wilcox, Tobi Vail oraz Billy’ego Karrena, jedynego mężczyznę w tym kobiecym gronie.

Kobiety, ignorowane na punkrockowej scenie zasługiwały na taką przedstawicielkę jaką jest Kathleen Hanna. Jawnie walczyła z agresją wobec kobiet, którą charakteryzowali się mężczyźni na punkowych koncertach. Artystka zachęcała kobiety do pochodzenia blisko sceny by uniknąć ataków ze strony przedstawicieli płci przeciwnej.

 Ważnym elementem działalności zespołu był bojkot mediów. Członkowie formacji unikali dawania wywiadów. Z racji kontrkulturowego wydźwięku gazety z chęcią, by wpisać się w obowiązujący dyskurs, wyrywały wypowiedzi z kontekstu bądź przestawiały „alternatywną” prawdę by przestawić zespół w złym świetle. Kolejna forma oporu w ten sposób jeszcze bardziej ewokowała kontrkulturowy zamysł projektu i zachęcał kobiety do uczestniczenia w ruchu.

Riot grrrl to oddolna inicjatywa zachęcająca młode dziewczyny do walczenia o swoje prawa. Chałupniczo wykonywane gazetki – fanziny – to jeden z przejawów jej funkcjonowania. Aktywistki organizowały również spotkania w kobiecym towarzystwie, akcje popierające inicjatywę pro-choice i prężnie działały w ramach inicjatyw feministycznych dających początek trzeciej fali feminizmu, w której uwagę zwraca się na wykorzystywanie seksualne kobiet, bagatelizowanie tej sytuacji przez władzę, choroby weneryczne, bezpieczeństwo i powszechnie triumfujący seksizm, nie tylko walkę z patriarchatem, co było głównym elementem charakterystycznym poprzednich fal.

Proste i surowe punkowe brzmienia znajdowały doskonałe odzwierciedlenie w skrajnie feministycznych tekstach piosenek. Po „uniwersyteckiej śmierci feminizmu” Bikini Kill zarządza zmartwychwstanie, jakże potrzebne kobietom. Nie jest to jednak proste w założeniu działanie.

Silnie podparta ideologia, oparta na tekstach Betty Friedan i Juii Kristevej pozwala na wypełnianie misji jaką jest postulowanie wolności kobiet w każdej sferze życia. Tytułowa „Punkówa” to nowy model walki z ograniczającą męskością, przemocą wobec kobiet. Sceniczne zachowanie budzące oburzenie było środkiem do celu, formą sprzeciwu, walką z systemem poprzez wypisanie się ze stereotypowego wizerunku ułożonej dziewczyny na rzecz opisywanej w tekstach piosenek riot girl.

Figura Kathleen Hanna poszerza perspektywę kobiecości walczącej o swoje prawa. Jej założenia były wykraczające poza ówczesne realia. Jej postać to jednak znacznie więcej. Punkowa kariera to element, który pozwolił na zdobycie rozgłosu. Po rozpadzie Bikini Kill artystka kontynuowała tworząc w ramach innych zespołów muzycznych.  Porzuciła punk rock na rzecz elektroniki wydając album muzyczny  korzystający z wizerunku jej alter ego Julie Ruin. Popowe Le Tigre była dla niej kolejną okazją do przekazywania politycznych i feministycznych treści.

Niestety jej historia muzyczna kończy się w 2005 roku z powodu dolegliwości zdrowotnych. Dopiero w 2010 roku zostaje zdiagnozowana u niej borelioza. Choroba ta powodowała multum objawów uprzykrzających życie z którymi artystka zmagała się podczas tras przez 5 lat.  

Historia jednej kobiety opisuje sporą część dziejów feministycznych ruchów zawierających się w punkowym nurcie, walczącym o równouprawnienie po upadku 2 fali feminizmu. Temperament Kathleen Hanna pozwolił po raz kolejny zwrócić uwagę na problemy, z którymi zmagają się kobiety. Prowokacje, aktywizm i ikoniczność, która z pewnością cechuje jej postać jest legendarna.

https://www.youtube.com/watch?v=hAg9bItrsII